Os justi meditábitur sapiéntiam, et lingua ejus loquétur judícium...

Today is the feast of the great Saint Jerome, Priest, Father and Doctor of the Church (as the Collect says, Doctor maximus), Confessor of the Faith. 

The Liber Sacramentorum of Blessed Ildefonso for this morning.

The Martyrology of St Jerome notes today in the Province of Jerusalem: castello Betlehem, depositio Ieronymi presbyter. Sophronius Aurelius Ieronymus was bom at Stridonium, and was universally renowned, even during his life, as a doctor and interpreter of Holy Scripture. The greatest Doctors of the Church, including St Augustine and St Gregory, give special praise to his wisdom and virtue. Although St Augustine may surpass him in doctrinal knowledge, St Jerome was certainly the most learned among the early Fathers of the Church. But he is best known by the powerful polemical writings in which he defended Catholic teaching against the crop of heresies which had arisen in the 4th century throughout the greater part of the Roman Empire. As the figure of St Augustine of Hippo appears to us to be almost inseparable from the episcopal dignity which surrounds it, so in the case of St Jerome, the monastic life is the background against which his virile virtues stand forth.

His chief aim was to be a perfect monk, and before he would consent to be raised to the priesthood, he exacted a promise from Paulinus, Bishop of Antioch, that this new dignity should in no wise interfere with his monastic vocation. Jerome, clad in a hair-shirt and emaciated by fasting like a second Baptist, calls up the image of a tall palm tree standing alone in the midst of the desert. But his words were carried to the ends of the earth, for whilst bands of the faithful led by their bishops arrived daily at Bethlehem to see Jerome and to take counsel with him, his writings reached those who could not come to him, and spread abroad his interpretation of the Scriptures and his polemics against heretics. An eye-witness, Sulpicius Severus, writes about him as follows: "He is continually absorbed in his books and studies; he allows himself no rest either by night or by day; he is incessantly occupied with reading or writing." (Dialogues I, 9, 5.)

St Jerome died at an advanced age, probably about ninety years old, on September 30, 420, and was buried at Bethlehem, near the stable where Our Lord was born.

Rome owes many things to St Jerome, who first entered her gates as a young student, and was afterwards the coadjutor of Pope Damasus in dealing with the ecclesiastical matters of the whole world, and at one time actually a candidate for the See of Peter. Among these benefits are his translation of the Holy Scriptures, the introduction of the alleluiatic chant into the Sunday Mass, the spread of monastic life among the aristocracy, and lastly the daily recital of the Divine Office.

Several churches in the Holy City perpetuate the memory of the great Teacher of the Scriptures. Besides the altar  dedicated to him in the Liberian Basilica near the Saviour’s Crib, there was an Oratory of St Jerome on the Quirinal; another still exists in the neighbourhood of St Lawrence in Damaso, where St Philip Neri founded his Congregation of the Oratory, and lastly, in the 15th century, a famous church was built in the rione of the Campus Martius by some natives of Dalmatia in honour of the holy Doctor who was their compatriot.

Lectio 4
Hieronymus, Eusebii fílius, Stridone in Dalmatia, Constantio imperatóre, natus, Romæ adoléscens est baptizatus, et in liberálibus disciplinis a Donato et aliis viris doctíssimis eruditus. Tum discéndi studio Gálliam peragrávit; ubi pios aliquot et in divinis litteris eruditos viros coluit, multosque sacros libros sua manu descripsit. Mox se in Græciam cónferens. philosophía et eloquéntia instructus, summórum theologórum consuetúdine flóruit. In primis vero Gregório Nazianzeno Constantinopoli operam dedit; quo doctore se sacras litteras didicisse profitétur. Tum religiónis causa visit Christi Dómini incunábula, totamque lustrávit Palæstinam; quam peregrinatiónem, adhíbitis Hebræórum eruditíssimis, ad sacræ Scripturæ intelligéntiam sibi multum profuísse testátur.

R. Honéstum fecit illum Dóminus, et custodívit eum ab inimícis, et a seductóribus tutávit illum:
* Et dedit illi claritátem ætérnam.
V. Justum dedúxit Dóminus per vias rectas, et osténdit illi regnum Dei.
R. Et dedit illi claritátem ætérnam.

Lectio 5
Deínde secessit in vastam Syriæ solitúdinem; ubi quadriennium in lectióne divinórum librórum cælestísque beatitúdinis contemplatióne consumpsit, assidua se abstinéntia, vi lacrimárum et corporis afflictatióne discrucians. Presbyter a Paulino episcopo Antiochíæ factus, Romam de controversiis quorúmdam episcopórum cum Paulino et Epiphanio ad Dámasum Pontificem profectus, ejus ecclesiásticis epistolis scribéndis adjútor fuit. Verum, cum prístinæ solitúdinis desidério tenerétur, in Palæstinam reversus, Bethlehem ad Christi Dómini præsepe, in monasterio quod a Paula Romana exstructum erat, cælestem quamdam vitæ ratiónem instituit; et, quamquam varie morbis doloribúsque tentarétur, tamen corporis incommoda piis labóribus et perpetua lectióne ac scriptióne superabat.

R. Amávit eum Dóminus, et ornávit eum: stolam glóriæ índuit eum,
* Et ad portas paradísi coronávit eum.
V. Índuit eum Dóminus lorícam fídei, et ornávit eum.
R. Et ad portas paradísi coronávit eum.

Lectio 6
Tamquam ad oraculum, ex ómnibus orbis terræ partibus, ad ipsum divinæ Scripturæ quæstiónes explicandæ referebántur. Illum Dámasus Pontifex, illum sanctus Augustinus de locis Scripturæ difficillimis sæpe consuluit, propter ejus singularem doctrinam, et linguæ non solum Latinæ et Græcæ, sed Hebráicæ étiam et Chaldáicæ, intelligéntiam; et quod omnes pene scriptores, ejusdem Augustíni testimonio, légerat. Hæreticos acerrimis scriptis exagitávit; piórum et catholicórum patrocinium semper suscépit. Vetus Testaméntum ex Hebræo convértit; novum, jussu Dámasi, Græcæ fidei réddidit, magna étiam ex parte explicávit. Multa præterea Latine réddidit scripta doctórum virórum, et ipse aliis proprii ingenii monuméntis christianam disciplínam illustrávit. Qui, ad summam senectútem perveniens, sanctitáte et doctrina illustris, Honorio imperatóre, migrávit in cælum. Cujus corpus, ad Bethlehem sepúltum, póstea Romam in basilicam sanctæ Maríæ ad Præsepe translátum est.

R. Iste homo perfécit ómnia quæ locútus est ei Deus, et dixit ad eum: Ingrédere in réquiem meam:
* Quia te vidi justum coram me ex ómnibus géntibus.
V. Iste est, qui contémpsit vitam mundi, et pervénit ad cæléstia regna.
R. Quia te vidi justum coram me ex ómnibus géntibus.
V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
R. Quia te vidi justum coram me ex ómnibus géntibus.

Lectio 7

Léctio sancti Evangélii secúndum Matthǽum

Matt 5:13-19.

In illo témpore: Dixit Jesus discípulis suis: Vos estis sal terræ. Quod si sal evanúerit, in quo saliétur? Et réliqua.

Homilía S. Hierónymi Presbýteri

Liber 1 Comment. in cap. 5 Matth.

Sal appellántur Apóstoli et Doctores; quia per illos univérsum hóminum condítur genus. Quod si sal evanúerit, in quo saliétur? Si doctor erraverit, a quo alio doctore emendábitur? Ad níhilum valet ultra, nisi ut mittátur foras, et conculcétur ab homínibus. Exemplum de agricultura sumptum est. Sal étenim, sicut in cibórum condiméntum et ad siccandas carnes necessárium est, ita alium usum non habet. Certe légimus in Scripturis urbes quasdam, ira victórum, sale seminátas, ut nullum in ipsis germen orirétur.

R. Iste est qui ante Deum magnas virtutes operatus est, et de omni corde suo laudavit Dominum:

* Ipse intercedat pro peccatis omnium populorum.

V. Ecce homo sine querela, verus Dei cultor, abstinens se ab omni opere malo, et permanens in innocentia sua.

R. Ipse intercedat pro peccatis omnium populorum.

Lectio 8

Caveant ergo doctores et epíscopi, et vídeant Poténtes poténter torménta sustinére; nihilque esse remedii, sed majórum ruínam ad tártarum ducere. Vos estis lux mundi. Non potest cívitas abscóndi supra montem pósita; neque accendunt lucérnam, et ponunt eam sub módio, sed super candelabrum, ut luceat ómnibus qui in domo sunt. Docet fiduciam prædicándi, ne Apóstoli abscondántur ob metum, et sint similes lucernæ sub módio; sed tota libertáte se prodant, ut, quod audiérunt in cubiculis, prædicent in tectis.

R. Sint lumbi vestri præcíncti, et lucérnæ ardéntes in mánibus vestris:
* Et vos símiles homínibus exspectántibus dóminum suum, quando revertátur a núptiis.
V. Vigiláte ergo, quia nescítis qua hora Dóminus vester ventúrus sit.
R. Et vos símiles homínibus exspectántibus dóminum suum, quando revertátur a núptiis.
V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
R. Et vos símiles homínibus exspectántibus dóminum suum, quando revertátur a núptiis.

Lectio 9

Nolíte putare quóniam veni sólvere legem aut prophétas; non veni sólvere legem aut prophétas; non veni sólvere, sed adimplére. Sive quod de se per alios prophetáta compléverit, sive quod ea, quæ ante propter infirmitátem audiéntium rudia et imperfécta fuerant, sua prædicatióne compléverit, iram tollens et vicem talliónis excludens et occúltam in mente concupiscéntiam damnans. Donec tránseat cælum et terra. Promittúntur nobis cæli novi et terra nova, quæ facturus est Dóminus Deus. Si ergo nova creanda sunt, consequenter vetera transitura.

Te Deum.

Introitus. Eccli. 15, 5. In médio Ecclésiæ apéruit os ejus: et implévit eum Dóminus spíritu sapiéntiæ et intelléctus: stolam glóriæ índuit eum. Ps. 91,2. Bonum est confitéri Dómino: et psállere nómini tuo, Altíssime. ℣. Glória Patri.

Kyrie, Gloria.

Oratio. Deus, qui Ecclésiæ tuæ in exponéndis sacris Scriptúris beátum Hierónymum, Confessórem tuum, Doctórem máximum providére dignátus es: præsta, quǽsumus; ut, ejus suffragántibus méritis, quod ore simul et ópere dócuit, te adjuvánte, exercére valeámus. Per Dóminum.

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Timotheum.
2. Tim. 4, 1-8.
Caríssime: Testíficor coram Deo, et Jesu Christo, qui judicatúrus est vi vos et mórtuos, per advéntum ipsíus et regnum ejus: prǽdica verbum, insta opportúne, importune: árgue, óbsecra, íncrepa in omni patiéntia, et doctrína. Erit enim tempus, cum sanam doctrínam non sustinébunt, sed ad sua desidéria, coacervábunt sibi magistros,
pruriéntes áuribus, et a veritáte quidem audítum avértent, ad fábulas autem converténtur. Tu vero vígila, in ómnibus labóra, opus fac Evangelístæ, ministérium tuum ímpie. Sóbrius esto. Ego enim jam delíbor, et tempus resolutiónis meæ instat. Bonum certámen certávi, cursum consummávi, fidem servávi. In réliquo repósita est mihi coróna justítiæ, quam reddet mihi Dóminus in illa die, justus judex:
non solum autem mihi, sed et iis, qui díligunt advéntum ejus.

Graduale. Ps. 36, 30-31. Os justi meditábitur sapiéntiam, et lingua ejus loquétur judícium. ℣. Lex Dei ejus in corde ipsíus: et non supplantabúntur gressus ejus.

Allelúja, allelúja. ℣. Eccli. 45, 9. Amávit eum Dóminus, et ornávit eum: stolam glóriæ índuit eum. Allelúja.

✠ Sequéntia sancti Evangélii secúndum Matthǽum.
Matth. 5, 13-19.
In illo témpore: Dixit Jesus discípulis suis: Vos estis sal terræ. Quod si sal evanúerit, in quo saliétur? Ad níhilum valet ultra, nisi ut mittátur foras, et conculcétur ab homínibus. Vos estis lux mundi. Non potest cívitas abscóndi supra montem pósita. Neque accéndunt lucérnam, et ponunt eam sub módio, sed super candelábrum, ut lúceat ómnibus qui in domo sunt. Sic lúceat lux vestra coram homínibus, ut vídeant ópera vestra bona, et gloríficent Patrem vestrum, qui in cœlis est. Nolíte putáre, quóniam veni sólvere legem aut prophétas: non veni sólvere, sed adimplére. Amen, quippe dico vobis, donec tránseat cœlum et terra, jota unum aut unus apex non præteríbit a lege, donec ómnia fiant. Qui ergo solvent unum de mandátis istis mínimis, et docúerit sic hómines, mínimus vocábitur in regno cœlórum: qui autem fécerit et docúerit, hic magnus vocábitur in regno cœlórum.

Credo.

Offertorium. Ps. 91, 13. Justus ut palma florébit: sicut cedrus, quæ in Líbano est multiplicábitur. 

Secreta. Donis cœléstibus da nobis, quǽsumus, Dómine, líbera tibi mente servíre: ut múnera, quæ deférimus, interveniénte beáto Hierónymo Confessóre tuo, et medélam nobis operéntur et glóriam. Per Dóminum.

Sanctus, Agnus Dei.

Communio. Luc. 12, 42. Fidélis servus et prudens, quem constítuit dóminus super famíliam suam: ut det illis in témpore trítici mensuram. 

Postcommunio. Repleti alimónia cœlésti, quǽsumus, Dómine: ut, interveniénte beáto Hierónymo Confessóre tuo, misericórdiæ tuæ grátiam cónsequi mereámur. Per Dóminum.

Alia Epistola pro Doctoribus

Léctio libri Sapiéntiæ

Ecclesiasticus 39, 6-14

Justus cor suum tradet ad vigilándum dilúculo ad Dóminum, qui fecit illum, et in conspéctu Altíssimi deprecábitur. Apériet os suum in oratióne, et pro delíctis suis deprecábitur. Si enim Dóminus magnus volúerit, spíritu intellegéntias replébit illum: et ipse tamquam imbres mittet elóquia sapiéntiæ suæ, et in oratióne confitébitur Dómino: et ipse díriget consílium ejus et disciplínam, et in abscónditis suis consiliábitur. Ipse palam fáciet disciplínam doctrínæ suæ, et in lege testaménti Dómini gloriábitur. Collaudábunt multi sapiéntiam ejus, et usque in sǽculum non delébitur. Non recédet memória ejus, et nomen ejus requirétur a generatióne in generatiónem. Sapiéntiam ejus enarrábunt gentes, et laudem ejus enuntiábit ecclésia.

Prologus Sancti Hieronymi in Pentateucho 

Desiderii mei desideratas accepi epistulas, qui quodam praesagio futurorum cum Danihele sortitus est nomen, obsecrantis ut translatum in latinam linguam de hebraeo sermone Pentateuchum nostrorum auribus traderem. Periculosum opus certe, obtrectatorum latratibus patens, qui me adserunt in Septuaginta interpretum suggillationem nova pro veteribus cudere, ita ingenium quasi vinum probantes, cum ego saepissime testatus sim me pro virili portione in tabernaculum Dei offerre quae possim, nec opes alterius aliorum paupertate foedari. Quod ut auderem, Origenis me studium provocavit, qui editioni antiquae translationem Theodotionis miscuit, asterisco et obelo, id est stella et veru, opus omne distinguens, dum aut inlucescere facit quae minus ante fuerant aut superflua quaeque iugulat et confodit, maximeque Evangelistarum et Apostolorum auctoritas, in quibus multa de Veteri Testamento legimus quae in nostris codicibus non habentur, ut est illud: Ex Aegypto vocavi filium meum, et: Quoniam Nazareus vocabitur, et: Videbunt in quem conpunxerunt, et: Flumina de ventre eius fluent aquae vivae, et: Quae nec oculus vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascenderunt quae praeparavit Deus diligentibus se, et multa alia quae proprium συνταγμα desiderant. Interrogemus ergo eos ubi haec scripta sint, et cum dicere non potuerint, de libris hebraicis proferamus. Primum testimonium est in Osee, secundum in Isaia, tertium in Zaccharia, quartum in Proverbiis, quintum aeque in Isaia; quod multi ignorantes apocriforum deliramenta sectantur et hiberas nenias libris authenticis praeferunt. Causas erroris non est meum exponere. Iudaei prudenti factum dicunt esse consilio, ne Ptolomeus, unius dei cultor, etiam apud Hebraeos duplicem divinitatem deprehenderet, quos maximi idcirco faciebat, quia in Platonis dogma cadere videbantur. Denique ubicumque sacratum aliquid Scriptura testatur de Patre et Filio et Spiritu Sancto, aut aliter interpretati sunt aut omnino tacuerunt, ut et regi satisfacerent et arcanum fidei non vulgarent. Et nescio quis primus auctor septuaginta cellulas Alexandriae mendacio suo extruxerit, quibus divisi eadem scriptitarint, cum Aristheus eiusdem Ptolomei υπερασπιστης et multo post tempore Iosepphus nihil tale rettulerint, sed in una basilica congregatos contulisse scribant, non prophetasse. Aliud est enim vatem, aliud esse interpretem: ibi spiritus ventura praedicit, hic eruditio et verborum copia ea quae intellegit transfert; nisi forte putandus est Tullius Oeconomicum Xenofontis et Platonis Protagoram et Demosthenis Pro Ctesifonte afflatus rethorico spiritu transtulisse, aut aliter de hisdem libris per Septuaginta interpretes, aliter per Apostolos Spiritus Sanctus testimonia texuit, ut quod illi tacuerunt, hii scriptum esse mentiti sint. Quid igitur? Damnamus veteres? Minime; sed post priorum studia in domo Domini quod possumus laboramus. Illi interpretati sunt ante adventum Christi et quod nesciebant dubiis protulere sententiis, nos post passionem et resurrectionem eius non tam prophetiam quam historiam scribimus; aliter enim audita, aliter visa narrantur: quod melius intellegimus, melius et proferimus. Audi igitur, aemule, obtrectator ausculta: non damno, non reprehendo Septuaginta, sed confidenter cunctis illis Apostolos praefero. Per istorum os mihi Christus sonat, quos ante prophetas inter spiritalia charismata positos lego, in quibus ultimum paene gradum interpretes tenent. Quid livore torqueris? Quid inperitorum animos contra me concitas? Sicubi tibi in translatione videor errare, interroga Hebraeos, diversarum urbium magistros consule: quod illi habent de Christo, tui codices non habent. Aliud est, si contra se postea ab Apostolis usurpata testimonia probaverunt, et emendatiora sunt exemplaria latina quam graeca, graeca quam hebraea! Verum haec contra invidos. Nunc te precor, Desideri carissime, ut qui tantum opus me subire fecisti et a Genesi exordium capere, orationibus iuves, quo possim eodem spiritu quo scripti sunt libri, in latinum eos transferre sermonem.

 

explicit prologus

 

LVDM