Sero te amaui, pulchritudo tam antiqua et tam noua, sero te amaui!

Datur et torques aurea
pro doctrina catholica,
qua praefulget Augustinus
in summi regis curia.

Augustine shines brightly in the Court of the great King, Who gives him the golden collar (Dn 5,29) as reward for his teaching.* 

Cuius librorum copia
fides firmatur unica.
Hinc et mater ecclesia
vitat errorum devia.

The true faith is made solid  in the abundance of his writing: thus does Mother Church shun the shame of error.  

Huius sequi vestigia
ac praedicare dogmata
fide recta ac fervida
det nobis mater gratia.
Amen.

May maternal grace enable us to follow in his footsteps and preach the dogmas of the Faith ourselves with right and fervid faith.

Today is the feast of Saint Augustine, incomparable Father and Doctor of the Holy Church, Bishop and Confessor, with the commemoration of the Martyr Saint Hermes. It is also the anniversary of my Father's death.

I always listen to Johann Adolf Hasse's 1750 oratorio La conversione di Sant'Agostino today.

One can hear the wind blowing at Barroux, in the video recording.  

 

Lectio 4
Augustinus, Tagaste in Africa honestis parentibus natus, ac puer docilitate ingenii æquales longe superans, brevi omnibus doctrina antecelluit. Adolescens, dum esset Carthagine, in Manichæorum hæresim incidit. Postea Romam profectus, inde Mediolanum missus ut rhetoricam doceret, cum ibi frequens Ambrósii episcopi esset auditor, ejus opera incensus studio catholicæ fidei, annos natus triginta tres ab ipso baptizatur. Reversus in Africam, cum religione vitæ sanctimoniam conjungens, a Valerio notæ sanctitatis episcopo Hipponensi presbyter factus est. Quo tempore familiam instituit religiosorum, quibuscum victu communi eodemque cultu utens, eos ad apostolicæ vitæ doctrinæque disciplinam diligentissime erudiebat. Sed cum vigeret Manichæorum hæresis, vehementius in illam invehi cœpit, Fortunatumque hæresiarcham confutavit.

R. Invéni David servum meum, óleo sancto meo unxi eum:
* Manus enim mea auxiliábitur ei.
V. Nihil profíciet inimícus in eo, et fílius iniquitátis non nocébit ei.
R. Manus enim mea auxiliábitur ei.

Lectio 5
Hac Augustíni pietate commotus Valerius, eum adjutorem adhibuit episcopalis officii. Nihil illo fuit humilius, nihil continentius. Lectus ac vestitus moderatus, vulgaris mensa, quam semper sacra vel lectione vel disputatione condiebat. Tanta benignitate fuit in pauperes, ut, cum non esset alia facultas, sacra vasa frangeret ad eorum inopiam sustentandam. Feminarum, et in eis sororis, et fratris filiæ, contubernium familiaritatemque vitavit: quippe qui diceret, etsi propinquæ mulieres suspectæ non essent, tamen quæ ad eas ventitarent, posse suspicionem efficere. Nullum finem fecit prædicandi Dei verbum, nisi gravi morbo oppressus. Hæreticos perpetuo insectatus et coram et scriptis, ac nullo loco passus consistere, Africam a Manichæorum, Donatistarum, Pelagianorum, aliorumque præterea hæreticorum errore magna ex parte liberavit.

R. Pósui adjutórium super poténtem, et exaltávi eléctum de plebe mea:
* Manus enim mea auxiliábitur ei.
V. Invéni David servum meum, óleo sancto meo unxi eum.
R. Manus enim mea auxiliábitur ei.

Lectio 6
Tam multa pie, subtiliter et copiose scripsit, ut christianam doctrinam maxime illustrarit. Quem in primis secuti sunt, qui postea theologicam disciplinam via et ratione tradiderunt. Wandalis Africam bello vastantibus, et Hipponem tertium jam mensem obsidentibus, in febrim incidit. Itaque cum discessum e vita sibi instare intelligeret, Psalmos David qui ad pœnitentiam pertinent, in conspectu positos profusis lacrimis legebat. Solebat autem dicere neminem, etsi nullius sceleris sibi conscius esset, committere debere, ut sine pænitentia migraret e vita. Ergo sensibus integris, in oratione defixus, astantibus fratribus, quos ad caritatem, pietatem, virtutesque omnes erat adhortatus, migravit in cælum. Vixit annos septuaginta sex, in episcopatu ad triginta sex. Cujus corpus primum in Sardiniam delatum, deínde a Luitprando, Longobardorum rege, magno pretio redemptum, Ticinum translatum est, ibique honorifice conditum.

R. Iste est, qui ante Deum magnas virtútes operátus est, et omnis terra doctrína ejus repléta est:
* Ipse intercédat pro peccátis ómnium populórum.
V. Iste est, qui contémpsit vitam mundi, et pervénit ad cæléstia regna.
R. Ipse intercédat pro peccátis ómnium populórum.
V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
R. Ipse intercédat pro peccátis ómnium populórum.

Lectio 7

Léctio sancti Evangélii secúndum Matthǽum

Matt 5:13-19.

In illo témpore: Dixit Jesus discípulis suis: Vos estis sal terræ. Quod si sal evanúerit, in quo saliétur? Et réliqua.

Homilía sancti Hilárii Epíscopi

Comm. in Matthæum, cap. 4, n. 10.

Vos estis sal terræ: Quod si sal infatuátum fúerit, ad níhilum valet id quod saliétur. Sal, ut árbitror, terræ nullum est. Quómodo ergo Apóstolos sal terræ nuncupávit? Sed propríetas est quærénda dictórum, quam et Apostolórum offícium, et ipsíus salis natúra monstrábit. Sal est in se uno cóntinens aquæ et ignis eleméntum, et hoc ex duóbus est unum.

R. Amávit eum Dóminus, et ornávit eum: stolam glóriæ índuit eum,

* Et ad portas paradísi coronávit eum.

V. Induit eum Dóminus lorícam fídei, et ornávit eum.

R. Et ad portas paradísi coronávit eum.

Lectio 8

Hic ígitur in omnem usum humáni géneris efféctus, incorruptiónem corpóribus, quibus fúerit aspérsus, impértit, et ad omnem sensum cónditi sapóris aptíssimus est. Apóstoli autem sunt rerum cæléstium prædicatóres, et æternitátis velut satóres, immortalitátem ómnibus corpóribus, quibus eórum sermo aspérsus fúerit, conferéntes. Mérito ígitur sal terræ nuncupáti sunt, per doctrínæ virtútem saliéndi modo æternitáti córpora reservántes.

R. In médio Ecclésiæ apéruit os ejus,

* Et implévit eum Dóminus spíritu sapiéntiæ et intelléctus.

V. Jucunditátem et exsultatiónem thesaurizávit super eum.

R. Et implévit eum Dóminus spíritu sapiéntiæ et intelléctus.

V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.

R. Et implévit eum Dóminus spíritu sapiéntiæ et intelléctus.

Lectio 9

Sed natúra salis semper éadem est, nec immutári umquam potest. Verum quia conversióni homo súbjacet, et solus beátus, qui usque ad finem in ómnibus Dei opéribus permánserit: ídeo eos sal terræ nuncupátos monet in tráditæ sibi potestátis virtúte persístere, ne infatuáti nihil sáliant, et ipsi, sensu accépti sapóris amísso, vivificáre corrúpta non possint, et projécti de Ecclésiæ promptuáriis, cum his quos salíerint, pédibus incedéntium proterántur.

Te Deum.

Introitus. Eccli. 15, 5. In médio Ecclésiæ apéruit os ejus: et implévit eum Dóminus spíritu sapiéntiæ et intelléctus: stolam glóriæ índuit eum. Ps. 91, 2. Bonum est confitéri Dómino: et psállere nómini tuo, Altíssime. V. Glória Patri.

Kyrie, Gloria.

Oratio. Adésto supplicatiónibus nostris, omnípotens Deus: et, quibus fidúciam sperándæ pietátis indúlges, intercedénte beáto Augustíno Confessóre tuo atque Pontífice, consuétae misericórdiæ tríbue benígnus efféctum. Per Dóminum nostrum.

Oratio. Deus, qui beátum Hermétem Mártyrem tuum virtúte constántiæ in passióne roborásti: ex ejus nobis imitatióne tríbue; pro amóre tuo próspera mundi despícere, et nulla ejus advérsa formidáre. Per Dóminum.

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Timótheum
2. Tim. 4, 1-8.
Caríssime: Testíficor coram Deo, et Jesu Christo, qui judicatúrus est vivos et mórtuos, per advéntum ipsíus et regnum ejus: prǽdica verbum, insta opportúne, importúne: árgue, óbsecra, íncrepa in omni patiéntia, et doctrína. Erit enim tempus, cum sanam doctrínam non sustinébunt, sed ad sua desidéria coacervábunt sibi magístros, pruriéntes áuribus, et a veritáte quidem audítum avértent, ad tábulas autem converténtur. Tu vero vígila, in ómnibus labóra, opus fac Evangelístæ, ministérium tuum ímpie. Sóbrius esto. Ego enim jam delibor, et tempus resolutiónis meæ instat. Bonum certámen certávi, cursum consummávi, fidem servávi. In relíquo repósita est mihi coróna justítiæ, quam reddet mihi Dóminus in illa die, justus judex: non solum autem mihi, sed et iis, qui díligunt advéntum ejus.

Graduale. Ps. 36, 30-31. Os justi meditábitur sapiéntiam, et lingua ejus loquétur judícium. V. Lex Dei ejus in corde ipsíus: et non supplantabúntur gressus ejus.

Allelúja, allelúja. V. Ps. 88, 21. Invéni David servum meum, óleo sancto meo unxi eum. Allelúja.

The blessed Adam of Saint Victor's sequence Interni [or, Eterni] festi gaudia is proper for today. The Augustinians and Victorines kept an octave of their patronal feast.

Interni festi gaudia

nostra sonet harmonia,

quo mens in se pacifica

vera frequentat sabbata.

Mundi cordis laetitia,

odorans vera gaudia,

quibus praegustat avida

quae sit sanctorum gloria.

Qua laetatur in patria

caelicolarum curia,

regem donantem praemia

sua cernens in gloria.

Beata illa patria

quae nescit nisi gaudia!

Nam cives huius patriae

non cessant laudes canere.

Quos ille dulcor afficit,

quem nullus maeror inficit,

quos nullus hostis impetit,

nullusque turbo concutit.

Ubi dies clarissima

melior est quam milia,

luce lucens praefulgida--

plena Dei notitia--

quam mens humana capere,

nec lingua valet promere,

donec vitae victoria

commutet haec mortalia.

Quando Deus est omnia--

vita, virtus, scientia,

victus, vestis et cetera--

quae velle potest mens pia?

Hoc in hac valle misera

meditetur mens sobria.

Hoc per soporem sentiat,

hoc attendat dum vigilat.

Quo mundi post exsilia,

coronetur in patria,

ac in decoris gloria

regem laudet per saecula.

Harum laudum praeconia

imitatur ecclesia,

cum recensentur annua

sanctorum natalitia.

Cum post peracta proelia

digna redduntur praemia:

pro passione rosea,

pro castitate candida.

Datur et torques aurea

pro doctrina catholica,

qua praefulget Augustinus 

in summi regis curia.

Cuius librorum copia

fides firmatur unica.

Hinc et mater ecclesia 

vitat errorum devia.

Huius sequi vestigia

ac praedicare dogmata

fide recta ac fervida

det nobis mater gratia.

Amen. 

+ Sequéntia sancti Evangélii secúndum Matthǽum.

Matth. 5, 13-19.
In illo témpore: Dixit Jesus discípulis suis: Vos estis sal terræ. Quod si sal evanúerit, in quo saliétur? Ad níhilum valet ultra, nisi ut mittatur foras, et conculcétur ab homínibus. Vos estis lux mundi. Non potest cívitas abscóndi supra montem pósita. Neque accéndunt lucérnam, et ponunt eam sub módio, sed super candelábrum, ut lúceat ómnibus qui in domo sunt. Sic lúceat lux vestra coram homínibus, ut videant ópera vestra bona, et gloríficent Patrem vestrum, qui in cœlis est. Nolíte putare, quóniam veni sólvere legem aut prophétas: non veni sólvere, sed adimplére. Amen, quippe dico vobis, donec tránseat cœlum et terra, jota unum aut unus apex non praeteríbit a lege, donec ómnia fiant. Qui ergo solvent unum de mandátis istis mínimis, et docúerit sic hómines, mínimus vocábitur in regno cœlórum: qui autem fécerit et docúerit, hic magnus vocábitur in regno cœlórum.

A beautiful essay by Robert Royal for the feast that cites Fr Nichols OP's Saint Augustine in his The Singing-Masters.

... The first, the pear tree that Augustine and his teenage posse stole fruit from, early in Confessions, not because they were hungry, or the pears were good (they weren’t), but out of casual perversity. The deepest refutation of what we now call being “woke” is the classical and Christian belief that human hearts, all human hearts including the most “woke,” waver between good and – to use the tight term – evil.

But there’s another tree in the story. At the moment of his conversion, “I flung myself down, how, I know not, under a certain fig-tree,” says Augustine. (Bk. VIII) Fr. Nichols notices what many of us might overlook: that the second tree is a fig tree, and it was from fig leaves that Adam and Eve fashioned themselves coverings after they sinned and felt naked.

Augustine no doubt had this in mind. And so what’s about to happen is precisely a reversal of the direction that we took that fatal day in Eden....

Credo.

Offertorium. Ps. 91, 13. Justus ut palma florébit: sicut cedrus, quæ in Líbano est, multiplicábitur.

Secreta. Sancti Augustíni Pontíficis tui atque Doctóris nobis, Dómine, pia non desit orátio: quæ et múnera nostra concíliet; et tuam nobis indulgéntiam semper obtíneat. Per Dóminum.

Secreta. Sacrifícium tibi, Dómine, laudis offérimus in tuórum commemoratióne Sanctórum: da, quǽsumus; ut, quod illis cóntulit glóriam, nobis prosit ad salútem. Per Dóminum.

Communio. Luc. 12, 42. Fidélis servus et prudens, quem constítuit dóminus super famíliam suam: ut det illis in témpore trítici mensúram.

Postcommunio. Ut nobis, Dómine, tua sacrifícia dent salútem: beátus Augustínus Póntifex tuus et Doctor egrégius, quǽsumus, precátor accédat. Per Dóminum.

Postcommunio. Repleti, Dómine, benedictióne cœlésti, quǽsumus cleméntiam tuam: ut, intercedénte beáto Herméte Mártyre tuo, quæ humíliter gérimus, salúbriter sentiámus. Per Dóminum.

*I ought to point out that I use Sister Juliet Mousseau RSCJ's edition of the Victorine's texts in the series of Dallas Medieval Texts and Translations (Peeters, 2013), although the versions are my own except when I am stumped or just impatient; I gratefully use hers in those cases. 

LDVM