Tóllite jugum meum super vos, et díscite a me, quia mitis sum et húmilis Corde, et inveniétis réquiem animábus vestris...

Today is the feast of Our Lord's Most Sacred Heart; the Mass Cogitationes Cordis eius was sung at Barroux (it is what is provided in the Missale Romanum, also). It is a solemn pontifical Mass for today's feast. I could scarcely keep my eyes open after 1900 last evening, following my adventure in Portland, eh, and so am catching up this morning with this page and with the Martyrology, too. Worse, I have to go out again this morning to the pharmacy and for the shopping. Saint-Eugène remains absent from the ether, alas. But it is a beautiful morning. 

The Bishops of the United States have requested that we all pray the Litany of the Most Sacred Heart today, in reparation for all the blasphemies and abuse heaped upon Him who has borne pro nobis the yoke of affliction, even unto the ignominy of the Cross.

Kyrie, eleison

R. Kyrie, eleison.

Christe, eleison

R. Christe, eleison.

Kyrie, eleison.

R. Kyrie, eleison.

Christe, audi nos.

R. Christe, audi nos.

Christe, exaudi nos.

R. Christe, exaudi nos.

Pater de caelis, Deus,

R. Miserere nobis.

Fili, Redemptor mundi, Deus,

R. Miserere nobis.

Spiritus Sancte, Deus,

R. Miserere nobis.

Sancta Trinitas, unus Deus,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, Filii Patris aeterni,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, in sinu Virginis Matris a Spiritu Sancto formatum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, Verbo Dei substantialiter unitum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, maiestatis infinitae,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, templum Dei sanctum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, tabernaculum Altissimi,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, domus Dei et porta caeli,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, fornax ardens caritatis,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, iustitiae et amoris receptaculum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, bonitate et amore plenum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, virtutum omnium abyssus,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, omni laude dignissimum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, rex et centrum omnium cordium,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, in quo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, in quo habitat omnis plenitudo divinitatis,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, in quo Pater sibi bene complacuit,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, de cuius plenitudine omnes nos accepimus,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, desiderium collium aeternorum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, patiens et multae misericordiae,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, dives in omnes qui invocant te,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, fons vitae et sanctitatis,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, propitiatio pro peccatis nostris,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, saturatum opprobriis,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, attritum propter scelera nostra,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, usque ad mortem oboediens factum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, lancea perforatum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, fons totius consolationis,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, vita et resurrectio nostra,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, pax et reconciliatio nostra,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, victima peccatorum,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, salus in te sperantium,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, spes in te morientium,

R. Miserere nobis.

Cor Iesu, deliciae Sanctorum omnium,

R. Miserere nobis.

Agnus Dei, qui tollis peccata mundi,

R. Parce nobis, Domine.

Agnus Dei, qui tollis peccata mundi,

R. Exaudi nos, Domine.

Agnus Dei, qui tollis peccata mundi,

R. Miserere nobis, Domine.

V. Iesu, mitis et humilis Corde,

R. Fac cor nostrum secundum Cor tuum.

Oremus. Omnipotens sempiterne Deus, respice in Cor dilectissimi Filii tui et in laudes et satisfactiones, quas in nomine peccatorum tibi persolvit, iisque misericordiam tuam petentibus, tu veniam concede placatus in nomine eiusdem Filii tui Iesu Christi: Qui tecum vivit et regnat in saecula saeculorum. R. Amen.

Lectio 1

De Jerémia Prophéta

Jer 24:5-7

5 Hæc dicit Dóminus, Deus Israël: Cognóscam transmigratiónem Juda, quam emísi de loco isto in terram Chaldæórum, in bonum.

6 Et ponam óculos meos super eos ad placándum, et redúcam eos in terram hanc; et ædificábo eos, et non déstruam; et plantábo eos et non evéllam.

7 Et dabo eis cor ut sciant me, quia ego sum Dóminus; et erunt mihi in pópulum, et ego ero eis in Deum, quia reverténtur ad me in toto corde suo.

R. Fériam eis pactum sempitérnum et non désinam eis benefácere et timórem meum dabo in corde eórum
* Ut non recédant a me.
V. Et lætábor super eis cum bene eis fécero in toto Corde meo.
R. Ut non recédant a me.

Lectio 2

Jer 30:18-19; 30:21-24

18 Hæc dicit Dóminus: Ecce ego convértam conversiónem tabernaculórum Jacob, et tectis ejus miserébor, et ædificábitur cívitas in excélso suo, et templum juxta órdinem suum fundábitur,

19 Et egrediétur de eis laus, voxque ludéntium.

21 Et erit dux ejus ex eo, et princeps de médio ejus producétur; et, applicábo eum et accédet ad me. Quis enim iste est qui ápplicet cor suum ut appropínquet mihi? ait Dóminus.

22 Et éritis mihi in pópulum, et ego ero vobis in Deum.

23 Ecce turbo Dómini, furor egrédiens, procélla ruens; in cápite impiórum conquiéscet.

24 Non avértet iram indignatiónis Dóminus, donec fáciat et cómpleat cogitatiónem Cordis sui: in novíssimo diérum intellegétis ea.

R. Si inimícus meus maledixísset mihi, sustinuíssem útique
* Tu vero homo unánimis qui simul mecum dulces capiébas cibos.
V. Et si is qui me óderat super me magna locútus fuísset, abscondíssem me fórsitan ab eo.
R. Tu vero homo unánimis qui simul mecum dulces capiébas cibos.

Lectio 3

Jer 31:1-3; 31:31-33

1 In témpore illo, dicit Dóminus, ero Deus univérsis cognatiónibus Israël, et ipsi erunt mihi in pópulum.

2 Hæc dicit Dóminus: Invénit grátiam in desérto pópulus qui remánserat a gládio; vadet ad réquiem suam Israël.

3 Longe Dóminus appáruit mihi. Et in caritáte perpétua diléxi te: ídeo attráxi te, míserans.

31 Ecce dies vénient, dicit Dóminus: et fériam dómui Israël et dómui Juda fœdus novum:

32 Non secúndum pactum, quod pépigi cum pátribus eórum in die, qua apprehéndi manum eórum, ut edúcerem eos de Terra Ægýpti: pactum quod írritum fecérunt, et ego dominátus sum eórum, dicit Dóminus.

33 Sed hoc erit pactum, quod fériam cum domo Israël: post dies illos dicit Dóminus: Dabo legem meam in viscéribus eórum, et in corde eórum scribam eam: et ero eis in Deum, et ipsi erunt mihi in pópulum.

R. Cum essémus mórtui peccátis, convivificávit nos Deus in Christo
* Propter nímiam caritátem suam qua diléxit nos.
V. Ut osténderet in sǽculis superveniéntibus abundántes divítias grátiæ suæ.
R. Propter nímiam caritátem suam qua diléxit nos.
V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
R. Propter nímiam caritátem suam qua diléxit nos.

Lectio 4

Inter mira sacræ doctrínæ pietatísque increménta, quibus divínæ Sapiéntiæ consília clárius in dies Ecclésiæ manifestántur, vix áliud magis conspícuum est quam triumphális progréssio cultus sacratíssimi Cordis Jesu. Sǽpius quidem, priórum decúrsu témporum, Patres, Doctóres, Sancti, Redemptóris nostri amórem celebrárunt: vulnus in látere Christi apértum ómnium gratiárum arcánum dixérunt fontem. At inde a médio ævo, cum tenerióre quadam erga sanctíssimam Salvatóris Humanitátem religióne fidéles áffici cœpti sunt, ánimæ contemplatívæ per plagam illam ad ipsum Cor, amóre hóminum vulnerátum, penetráre fere solébant. Atque ex eo témpore hæc contemplátio sanctíssimis quibúsque ita familiáris evásit, ut neque régio neque ordo religiósus sit, in quibus non insígnia, hac ætáte, ejus reperiántur testimónia. Próximis demum sǽculis, eóque potíssimum témpore quo hærétici, sub falsæ pietátis título, a sanctíssima Eucharístia Christiános detérrere conabántur, cultus sacratíssimo Cordi públice exhibéri cœptus est, ópera imprímis sancti Joánnis Eudes, qui auctor litúrgici cultus sacrórum Córdium Jesu et Maríæ haud immérito nuncupátur.

R. Prope est Dóminus ómnibus invocántibus eum,

* Omnibus invocántibus eum in veritáte.

V. Miserátor et miséricors Dóminus, pátiens et multum miséricors.

R. Omnibus invocántibus eum in veritáte.

Lectio 5

Verum, ad cultum sacratíssimi Cordis Jesu plene perfectéque constituéndum, eundémque per totum orbem propagándum, Deus ipse sibi instruméntum elégit humíllimam ex órdine Visitatiónis vírginem, sanctam Margarítam Maríam Alacóque, cui, a prima quidem ætáte jam in Eucharístiæ Sacraméntum amóre flagránti, Christus Dóminus sæpenúmero appárens, divíni Cordis sui et divítias et optáta significáre dignátus est. Quarum apparitiónum celebérrima illa est, qua ei ante Eucharístiam oránti Jesus conspiciéndum se dedit, sacratíssimum Cor osténdit et conquéstus quod, pro imménsa sua caritáte, nihil nisi ingratórum hóminum contumélias recíperet, ipsi præcépit ut novum festum, féria sexta post Octávam Córporis Christi, instituéndum curáret, quo Cor suum honóre débito colerétur, atque injúriæ sibi in Sacraménto amóris a peccatóribus illátæ dignis expiaréntur obséquiis. Quot autem quantásque Dei fámula in Christi mandátis exsequéndis expérta sit difficultátes, nemo est qui ignóret; sed ab ipso Dómino confirmáta, atque a religiósis ánimæ suæ moderatóribus, qui incredíbili quodam ardóre ad hunc cultum promovéndum laborárunt, strénue adjúta, múnere sibi cǽlitus commísso fidéliter fungi ad mortem usque non déstitit.

R. Confíteor tibi, Pater, Dómine cæli et terræ, quia abscondísti hæc a sapiéntibus et prudéntibus

* Et revelásti ea párvulis.

V. Ita, Pater, quóniam sic fuit plácitum ante te.

R. Et revelásti ea párvulis.

Lectio 6

Anno tandem millésimo septingentésimo sexagésimo quinto, Clemens décimus tértius Póntifex Máximus offícium et missam in honórem sacratíssimi Cordis Jesu approbávit; Pius vero nonus festum ad univérsam Ecclésiam exténdit. Exínde, cultus sacratíssimi Cordis, quasi flumen exúndans, prolútis impediméntis ómnibus, per totum se orbem effúdit, et, novo illucescénte sǽculo, jubilǽo indícto, Leo décimus tértius humánum genus univérsum sacratíssimo Cordi devótum vóluit. Quæ consecrátio, in ómnibus quidem cathólici orbis ecclésiis, solémni ritu perácta, ingens áttulit devotiónis hujus increméntum, et ad eam non solum pópulos, verum étiam singuláres famílias addúxit, quæ Divíno Cordi innumerábiles se dévovent, regióque ejus império subíciunt. Dénique, Pius undécimus Póntifex Máximus, quo plénius festi solémnitas pópuli christiáni devotióni tam late paténti respondéret, sacratíssimi Cordis Jesu festum ad ritum dúplicem primæ classis cum octáva evéxit; ac prætérea, ut violáta jura Christi summi Regis ac Dómini amantíssimi resarciréntur, populorúmque peccáta defleréntur, eódem festo die piaculárem precatiónem in ómnibus christiáni orbis templis quotánnis recitándam mandávit.

R. Omnes gentes quascúmque fecísti, vénient

* Et adorábunt coram te, Dómine.

V. Et glorificábunt nomen tuum, quóniam magnus es tu, et fáciens mirabília.

R. Et adorábunt coram te, Dómine.

V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.

R. Et adorábunt coram te, Dómine.

Lectio 7

Léctio sancti Evangélii secúndum Joánnem

Joannes 19:31-37

In illo témpore: Judǽi, quóniam parascéve erat, ut non remanérent in cruce córpora sábbato (erat enim magnus dies ille sábbati) rogavérunt Pilátum, ut frangeréntur eórum crura et tolleréntur. Et réliqua.

Homilía sancti Bonaventúræ Epíscopi

Liber de ligno vitæ, num. 30

Ut de látere Christi dormiéntis in cruce formarétur Ecclésia, et Scriptúra implerétur quæ dicit: Vidébunt in quem transfixérunt, divína est ordinatióne indúltum ut unus mílitum láncea latus illud sacrum aperiéndo perfóderet, quátenus sánguine cum aqua manánte, prétium effunderétur nostræ salútis quod a fonte scílicet Cordis arcáno profúsum, vim daret sacraméntis Ecclésiæ ad vitam grátiæ conferéndam, essétque jam in Christo vivéntibus póculum fontis vivi, saliéntis in vitam ætérnam. Surge ígitur, ánima amíca Christi, vigiláre non cesses, ibi os appóne, ut háurias aquas de fóntibus salvatóris.

R. Ego si exaltátus fúero a terra

* Omnia traham ad meípsum.

V. Hoc autem dicébat signíficans qua morte esset moritúrus.

R. Omnia traham ad meípsum.

Lectio 8

De vite mystica, cap. 3

Quia semel vénimus ad Cor Dómini Jesu dulcíssimi, et bonum est nos hic esse, non fácile evellámur ab eo. O quam bonum et jucúndum habitáre in Corde hoc. Bonus thesáurus, pretiósa margaríta Cor tuum, óptime Jesu, quam, fosso agro córporis tui, invenímus. Quis hanc margarítam abíciat? Quin pótius, dabo omnes margarítas, cogitatiónes et affectiónes meas commutábo et comparábo illam mihi, jactans omnem cogitátum meum in Cor boni Jesu, et sine fallácia illud me enútriet. Hoc ígitur tuo et meo Corde, dulcíssime Jesu, invénto, orábo te Deum meum: admítte in sacrárium exauditiónis preces meas: immo me totum trahe in Cor tuum.

R. Simus ergo imitatóres Dei

* Et ambulémus in diléctione.

V. Sicut et Christus diléxit nos et trádidit semetípsum pro nobis.

R. Et ambulémus in diléctione.

V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.

R. Et ambulémus in diléctione.

Lectio 9

Ad hoc enim perforátum est latus tuum, ut nobis páteat intróitus. Ad hoc vulnerátum est Cor tuum, ut in illo ab exterióribus turbatiónibus absolúti habitáre possímus. Nihilóminus et proptérea vulnerátum est, ut per vulnus visíbile, vulnus amóris invisíbile videámus. Quómodo hic ardor mélius posset osténdi, nisi quod non solum corpus, verum étiam ipsum Cor láncea vulnerári permísit? Carnále ergo vulnus, vulnus spirituále osténdit. Quis illud Cor tam vulnerátum non díligat? quis tam amántem non rédamet? quis tam castum non amplectátur? Nos ígitur adhuc in carne manéntes, quantum póssumus, amántem redamémus, amplectámur vulnerátum nostrum, cujus ímpii agrícolæ fodérunt manus et pedes, latus et Cor; oremúsque ut cor nostrum, adhuc durum et impœ́nitens, amóris sui vínculo constríngere et jáculo vulneráre dignétur.

Te Deum.

 

Introitus. Ps. 32, 11 et 19. Cogitatiónes Cordis ejus in generatióne et generatiónem: ut éruat a morte ánimas eórum et alat eos in fame. Ps. ibid., 1. Exsultáte, justi, in Dómino: rectos decet collaudátio. ℣. Glória Patri.

Oratio. Deus, qui nobis in Corde Fílii tui, nostris vulneráto peccátis, infinítos dilectiónis thesáuros misericórditer largíri dignáris: concéde, quǽsumus; ut, illi devótum pietátis nostræ præstántes obséquium, dignæ quoque satisfactiónis exhibeámus offícium. Per eúndem Dóminum nostrum.

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Ephésios.
Ephes. 3, 8 19.
Fratres: Mihi, ómnium sanctórum mínimo, data est grátia hæc, in géntibus evangelizáre investigábiles divítias Christi, et illumináre omnes, quæ sit dispensátio sacraménti abscónditi a sǽculis in Deo, qui ómnia creávit: ut innotéscat principátibus et potestátibus in cœléstibus per Ecclésiam multifórmis sapiéntia Dei, secúndum præfinitiónem sæculórum, quam fecit in Christo Jesu, Dómino nostro, in quo habémus fidúciam et accéssum in confidéntia per fidem ejus. Hujus rei grátia flecto génua mea ad Patrem Dómini nostri Jesu Christi, ex quo omnis patérnitas in cœlis ei in terra nominátur, ut det vobis, secúndum divítias glóriæ suæ, virtúte corroborári per Spíritum ejus in interiórem hóminem, Christum habitáre per fidem in córdibus vestris: in caritáte radicáti et fundáti, ut póssitis comprehéndere cum ómnibus sanctis, quæ sit latitúdo, et longitúdo, et sublímitas, et profúndum: scire étiam supereminéntem sciéntiæ caritátem Christi, ut impleámini in omnem plenitúdinem Dei.

Graduale. Ps. 24, 8-9. Dulcis et rectus Dóminus: propter hoc legem dabit delinquéntibus in via. ℣. Díriget mansúetos in judício, docébit mites vias suas.

Allelúja, allelúja. ℣. Matth. 11, 29. Tóllite jugum meum super vos, et díscite a me, quia mitis sum et húmilis Corde, et inveniétis réquiem animábus vestris. Allelúja.

The wonderful folks at Neumz selected the Alleluia to feature in the day's email. The commentary on the chant itself follows. 

As for the melody, it is composed in mode III, it has something mystical about it, and its melodic twists combine a controlled enthusiasm with a great inwardness, very appropriate for the text they sing. We must always ask ourselves what the chant that we are going to offer to God as a prayer expresses: Gregorian chant is a sacred praise destined for God in which the soul expresses emotions, feelings, and intentions. This is the essence of Gregorian chant, nothing else. Thus, this alleluia masterfully expresses the inner and outer ardour of the mystic, the exceptional expression of the mystic in his contemplation, the plentiful joy during the praise, and at all times, the “living flame of love.” The melody undertakes this invitation to accept love and peace with a very noticeable tenderness, the one who prays is at all times immersed in contemplation. Let us see how the musical composition confirms this.

The intonation starts on the low Do and rises wonderfully, first with closely related intervals, and then with a leap of a fourth, to the Sol, before descending again to settle on the Mi, the first modal cadence of the piece. It is an intonation full of peace, everything in it is reverence. Next, the jubilus presents a highly structured melodic movement, starting from the Mi, leaning on the La, and after a slight bow on the Sol, places its gaze on the heights, ascends to Do, then bows, descends deeply in a masterful leap of a fourth, Do-Sol, before ascending to the La and slowly bowing again, full of fervour and reverence, to the Mi. All of it, at the same time, is ardent and gentle devotion. The last incise of the jubilus prolongs this atmosphere of contemplation and reverence, rising in the first place only to the Sol and descending gently to prostrate on the low Do. After this, the prayerful soul stands with a leap of a fifth, and from the Sol looks up gently and tenderly with a beautiful quilismatic movement of contemplation to the La. From there he will begin the last reverence, full of deep respect and veneration, and kneel again on the Do before settling on the Mi.

The first phrase of the verse simply repeats the melody of the jubilus adapted to the text with an initial and a final variation. The melody of the beginning of tollite is in fact very similar to that of jugum. In light of the text, in the melody, one could see it in those ascending movements with closely related intervals. The praying person takes and lifts that yoke, that burden which he shares united to Christ. They are all together movements full of fervent contemplation. As for the ascending movements, the intervallic relationships are shown step by step, of a fourth and of a third (Do-Sol and Mi-Re respectively), the prayerful person humbles himself and accepts to carry the weight of this burden, extremely docile. These ascending movements of adoration and descending movements of reverence converge on four occasions on the Sol and the La, unisons where the gesture of contemplative adoration passes into fervent reverence. To conclude this first musical phrase, we could speak of the semitonal distance, Mi-Fa, in the cadence super nos, which confers a closeness, Christ’s proximity to us who approach him to share His yoke, another compositional genius.

Without losing in any way this character of contemplative and reverential devotion, the melody of the second phrase becomes a little livelier, especially thanks to the initial interval of a fourth on the word et. The accent on discite, learn, is firm, and the beautiful and enveloping melodic turn of the preposition is all imbued with the contemplative and reverent mood that characterizes this alleluia. The lesson to be learned is highlighted with the melodic movement: from the high Do, the heights, Christ descends to the Re, note the majestic five-note climacus, La-Re, and after a brief rest on the Mi, descends again to the low Do, at me. Here is how Christ, the true God, gives us a divine lesson in humility, full of immense peace. In the following incise, in mitis sum, the melody of super vos is reclaimed in the exact same way again, an obvious musical and semantic link: I am meek, you must also be meek when you bear the yoke.

In the last incise of this second phrase, the melody bursts into joy, it rises with vigour and majesty, in a double musical motif reminiscent of mors in the alleluia Christus resurgens. The two repeated motives in et, with their elegant repercussion in Do, that mark the rhythm of this melisma, are gentle, yet fiery, the second leans on the first, and both lead in crescendo to the rising accent of humilis, where the high Re appears for the first time in the piece. The contrast between this melodic ascent, culminating in the word humilis, and the very meaning of this word is striking. There is something sublime in the Lord’s humility. It is a humility that elevates and exalts us. Et exaltabit humiles, we sing in the Magnificat... The end of this phrase drops suddenly to the Sol, Do-Sol, again a descending fourth, in a very firm cadence.

The third phrase begins with a kind of recitative on the Sol, the procession of those who come in search of the Sacred Heart of our Lord, they bow before Him, again that reverential climacus Fa-Mi-Re-Do, and that gesture of humility and of serving God and neighbor with unconditional love and mercy, elevates and lifts them up. Thus, the melody with a magnificent leap of a fifth, Do-Sol, and a brief passage through the La, rises to the Do, sings the same double musical motif as on the words et and humilis, but with more warmth, more complacency, the “living flame of love” burns brightly. The high Re resounds powerfully, with immense gratitude and joy. We think we see the Lord drawing his disciples to himself, from the highest, to offer them the heavenly paradise where they can rest eternally.

The transition between the verse and the resuming of jubilus is made by the beautiful and warm turn of animabus, where a brilliant melodic movement reconnects the Sol and Do, before bowing reverentially for the umpteenth time in this piece, again a majestic five-note climacus, which brings back the melody into the low register and allows the insertion of the word vestris, that repeats the jubilus and continues the full joy in praise that characterises this piece.

✠ Sequéntia sancti Evangélii secúndum Joánnem.
Joann 19 ,11-37.
In illo témpore: Judǽi (quóniam Parascéve erat), ut non remanérent in cruce córpora sábbato (erat enim magnus dies ille sábbati), rogavérunt Pilátum, ut frangeréntur eórum crura, et tolleréntur. Venérunt ergo mílites: et primi quidem fregérunt crura et alteríus, qui crucifíxus est cum eo. Ad Jesum autem cum veníssent, ut vidérunt eum jam mórtuum, non fregérunt ejus crura, sed unus mílitum láncea latus ejus apéruit, et contínuo exívit sanguis et aqua. Et qui vidit, testimónium perhíbuit: et verum est testimónium ejus. Et ille scit quia vera dicit, ut et vos credátis. Facta sunt enim hæc ut Scriptúra implerétur: Os non comminuétis ex eo. Et íterum alia Scriptúra dicit: Vidébunt in quem transfixérunt.

Offertorium. Ps. 68, 21. Impropérium exspectávi Cor meum et misériam: et sustínui, qui simul mecum contristarétur, et non fuit: consolántem me quæsívi, et non invéni.

Secreta. Réspice, quǽsumus, Dómine, ad ineffábilem Cordis dilécti Fílii tui caritátem: ut quod offérimus sit tibi munus accéptum et nostrórum expiátio delictórum. Per eúndem Dóminum.

Communio. Joann. 19, 34. Unus mílitum láncea latus ejus apéruit, et contínuo exívit sanguis et aqua.

Postcommunio. Prǽbeant nobis, Dómine Jesu, divínum tua sancta fervórem: quo dulcíssimi Cordis tui suavitáte percépta; discámus terréna despícere, et amáre cœléstia: Qui vivis et regnas.

LDVM