Magnificábant Deum, dicéntes: Quia Prophéta magnus surréxit in nobis: et quia Deus visitávit plebem suam...

Today is the Thursday post Dominicam quartam Quadragesimae. The Mass is Laetetur cor quaerentium Dominum. A mostly overcast morning with only the edges of Dawn's finery visible beyond the clouds.

I could smell and feel impending rain when I was out walking, and a few drops fell; rather more of it since I've been back inside although not a great deal. Have begun to include the time for the proper parts of the Mass at Barroux to make it easier to find e.g. today's Offertory Domine ad adiuvandum me festina next month when for some reason I am (or one of the dear readers is) interested. 

 

Lectio 1
Léctio sancti Evangélii secúndum Lucam
Luc 7:11-16
In illo témpore: Ibat Jesus in civitátem, quæ vocátur Naim: et ibant cum eo discípuli ejus, et turba copiósa. Et réliqua.

Homilía sancti Ambrósii Epíscopi
Lib. 5 Comment. in Lucæ cap. 7, post initium
Et hic locus ad utrámque redúndat grátiam; et ut cito flecti divínam misericórdiam matris víduæ lamentatióne credámus, ejus præcípue, quæ únici fílii vel labóre, vel morte frangátur; cui tamen víduæ gravitátis méritum exsequiárum turba concíliet: et ut hanc víduam populórum turba septam, plus vidéri esse quam féminam, quæ resurrectiónem únici et adulescéntis fílii suis lácrimis merúerit impetráre: eo quod sancta Ecclésia pópulum juniórem a pompa fúneris atque a suprémis sepúlcri, suárum révocet ad vitam contemplatióne lacrimárum: quæ flere prohibétur eum, cui resurréctio debebátur.

R. Locútus est Dóminus ad Móysen, dicens: Descénde in Ægýptum, et dic Pharaóni:
* Ut dimíttat pópulum meum: indurátum est cor Pharaónis: non vult dimíttere pópulum meum, nisi in manu forti.
V. Clamor filiórum Israël venit ad me, vidíque afflictiónem eórum: sed veni, mittam te ad Pharaónem.
R. Ut dimíttat pópulum meum: indurátum est cor Pharaónis: non vult dimíttere pópulum meum, nisi in manu forti.

Lectio 2
Qui quidem mórtuus in lóculo materiálibus quátuor ad sepúlcrum ferebátur eleméntis, sed spem resurgéndi habébat, quia ferebátur in ligno. Quod etsi nobis ante non próderat, tamen posteáquam Jesus id tétigit, profícere cœpit ad vitam: ut esset indício, salútem pópulo per crucis patíbulum refundéndam. Audíto ígitur Dei verbo, stetérunt acérbi illi fúneris portitóres, qui corpus humánum letháli fluxu natúræ materiális urgébant. Quid enim áliud, nisi quasi in quodam féretro, hoc est, suprémi fúneris instruménto, jacémus exánimes, cum vel ignis immódicæ cupiditátis exǽstuat, vel frígidus humor exúndat, vel pigra quadam terréni córporis habitúdine vigor hebetátur animórum; vel concréta noster spíritus labe, puræ lucis vácuus méntem alit? Hi sunt nostri fúneris portitóres.

R. Stetit Móyses coram Pharaóne, et dixit: Hæc dicit Dóminus:
* Dimítte pópulum meum, ut sacríficet mihi in desérto.
V. Dóminus Deus Hebræórum misit me ad te, dicens.
R. Dimítte pópulum meum, ut sacríficet mihi in desérto.

Lectio 3
Sed quamvis supréma mortis spem vitæ omnis aboléverint, et túmulo próxima córpora jáceant defunctórum: verbo tamen Dei jam mórtua resúrgunt cadávera: vox redit, rédditur fílius matri, revocátur a túmulo, erípitur a sepúlcro. Quis iste est túmulus tuus, nisi mali mores? Túmulus tuus perfídia est: sepúlcrum tuum guttur est. Sepúlcrum enim patens, est guttur eórum, unde verba mórtua proferúntur. Ab hoc sepúlcro te líberat Christus: ab hoc túmulo surges, si áudias verbum Dei. Et si grave peccátum est, quod pœniténtiæ lácrimis ipse laváre non possis; fleat pro te mater Ecclésia, quæ pro síngulis tamquam pro únicis fíliis vídua mater intérvenit. Compátitur enim quodam spiritáli dolóre natúræ, cum suos líberos lethálibus vítiis ad mortem cernit urgéri.

R. Cantémus Dómino: glorióse enim honorificátus est, equum et ascensórem projécit in mare:
* Adjútor et protéctor factus est mihi Dóminus in salútem.
V. Dóminus quasi vir pugnátor, Omnípotens nomen ejus.
R. Adjútor et protéctor factus est mihi Dóminus in salútem.
V. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
R. Adjútor et protéctor factus est mihi Dóminus in salútem.

Statio ad Ss. Silvestrum et Martinum

The Church of St Quiricus at the foot of the Quirinal was dedicated by Pope Vigilius probably to the holy deacons Stephen and Lawrence, but later, under Byzantine influence, its title was changed, and it took that of the Oriental martyrs Quiricus and Julitta, who are especially venerated in the oratory of Santa Maria Antiqua in the Forum Romanum.

The stational basilica is the ancient Titulus Equitii, erected in the time of Pope St Silvester. Afterwards two celebrated oratories arose beside it, through the zeal of Pope Symmachus, the one dedicated to St Martin of Tours, and the other to Pope St Silvester, the first two confessors after the martyrs to whom liturgical cultus was paid. These soon attracted all the popular devotion, so that the ancient founder of the title being completely forgotten, the church became known simply as the Basilica of SS Silvester and Martin. Sergius I (687-701) undertook extensive restorations of the building, but his death occurring whilst the work was in progress, they were completed under Leo IV, who also annexed a monastery to the church so as to provide for the divine Office.

COENOBIVMQVE SACRVM STATVIT MONACHOSQVE  LOCAVIT QVI DOMINO ASSIDYAS VALEANT PERSOLVERE LAVDES

The basilica is enriched by the bodies of many ancient martyrs brought thither in the 9th century from the extramural cemeteries. The Blessed Cardinal Tommasi (d. 1713) was titular priest of the church, and was by his desire buried there. As today’s station dates only from the time of Gregory II, the sung parts of the Mass are borrowed from those of other feasts. (Liber Sacramentorum)

Pater Thomas SJ is the celebrant of Holy Mass today.

Introitus. Ps. 104, 3-4. 19:25 Lætétur cor quæréntium Dóminum: quǽrite Dóminum, et confirmámini: quǽrite fáciem ejus semper. Ps. ibid., 1. Confitémini Dómino, et invocáte nomen ejus: annuntiáte inter gentes ópera ejus. ℣. Glória Patri.

Oratio. Præsta, quǽsumus, omnípotens Deus: ut, quos jejúnia votíva castígant, ipsa quoque devótio sancta lætíficet; ut, terrénis afféctibus mitigátis, facílius cœléstia capiámus. Per Dóminum.


Léctio libri Regum.
4 Reg. 4, 25-38.
In diébus illis: Venit múlier Sunamítis ad Eliséum in montem Carméli: cumque vidísset eam vir Dei e contra, ait ad Giézi púerum suum: Ecce Sunamítis illa. Vade ergo in occúrsum ejus, et dic ei: Recte ne ágitur circa te, et circa virum tuum, et circa fílium tuum? Quæ respóndit: Recte. Cumque venísset ad virum Dei in montem, apprehéndit pedes ejus: et accéssit Giézi, ut amovéret eam. Et ait homo Dei: Dimítte illam: ánima enim ejus in amaritúdine est, et Dóminus celávit a me, et non indicávit mihi. Quæ dixit illi: Numquid petívi fílium a dómino meo? Numquid non dixi tibi: Ne illúdas me? Et ille ait ad Giézi: Accínge lumbos tuos, et tolle báculum meum in manu tua, et vade. Si occurrérit tibi homo, non salútes eum: et si salutáverit te quíspiam, non respóndeas illi: et pones báculum meum super fáciem púeri. Porro mater pueri ait: Vivit Dóminus et vivit ánima tua, non dimíttam te. Surréxit ergo, et secútus est eam. Giézi autem præcésserat ante eos, et posúerat báculum super fáciem púeri, et non erat vox neque sensus: reversúsque est in occúrsum ejus, et nuntiávit ei, dicens: Non surréxit puer. Ingréssus est ergo Eliséus domum, et ecce, puer mórtuus jacébat in léctulo ejus: ingressúsque clausit óstium super se et super púerum: et orávit ad Dóminum. Et ascéndit, et incúbuit super púerum: posuítque os suum super os ejus, et óculos suos super óculos ejus, et manus suas super manus ejus: et incurvávit se super eum: et calefácta est caro púeri. At ille revérsus, de ambulávit in domo, semel huc atque illuc: et ascéndit et incúbuit super eum: et oscitávit puer sépties, aperuítque oculos. At ille vocávit Giézi, et dixit ei: Voca Sunamítin hanc. Quæ vocáta ingréssa est ad eum. Qui ait: Tolle fílium tuum. Venit illa, et córruit ad pedes ejus, et adorávit super terram: tulítque fílium suum, et egréssa est, et Eliséus revérsus est in Gálgala.

Graduale. Ps. 73, 20, 19 et 22. 30:26 Réspice, Dómine, in testaméntum tuum: et ánimas páuperum tuórum ne obliviscáris in finem. ℣. Exsúrge, Dómine, júdica causam tuam: memor esto oppróbrii servórum tuórum.

✠ Sequéntia sancti Evangélii secúndum Lucam.
Luc. 7, 11-16.

In illo témpore: Ibat Jesus in civitátem, quæ vocátur Naim: et ibant cum eo discípuli ejus et turba copiósa. Cum autem appropinquáret portæ civitátis, ecce, defúnctus efferebátur fílius únicus matris suæ: et hæc vidua erat, et turba civitátis multa cum illa. Quam cum vidísset Dóminus, misericórdia motus super eam, dixit illi: Noli flere. Et accéssit et tétigit lóculum. (Hi autem, qui portábant, steterunt.) Et ait: Adoléscens, tibi dico, surge. Et resédit, qui erat mórtuus, et cœpit loqui. Et dedit illum matri suæ. Accepit autem omnes timor: et magnificábant Deum, dicéntes: Quia Prophéta magnus surréxit in nobis: et quia Deus visitávit plebem suam.

The Gospel narrative (Luke vii 11-16) of the raising to life of the widow’s son at Naim has also been borrowed from the Fifteenth Sunday after Pentecost. The widowed mother is a type of the Church, who by her prayers and her tears obtains from God the conversion of sinners and their return to grace. The bearers of the bier represent our senses and our passions; these greatly disturb and confuse the soul, which, thinking itself to be alive, is really dead. The first grace which we receive from God is that which causes these evil powers to halt, and in the calm and quiet which ensue the soul begins to reflect on its own condition. How much then is the grace of God needed to drive away all those illusions that blind us to that which we really are. In this we are like the angel of the Apocalypse to whom God said: Nomen habes quod vivas, et mortuus es (Apoc. iii 1). (Liber Sacramentorum)

Offertorium. Ps. 69, 2,3 et 4. 36:51 Dómine, ad adjuvándum me festína: confundántur omnes, qui cógitant servis tuis mala.

Secreta. Purífica nos, misericors Deus: ut Ecclésiæ tuæ preces, quæ tibi gratæ sunt, pia múnera deferéntes, fiant expiátis méntibus gratióres. Per Dóminum.

Communio. Ps. 70, 16-17 et 18. 55:52 Dómine, memorábor justítiæ tuæ solíus: Deus, docuísti me a juventúte mea: et usque in senéctam et sénium, Deus, ne derelínquas me.

Postcommunio. Cœléstia dona capiéntibus, quǽsumus, Dómine: non ad judícium proveníre patiáris, quæ fidélibus tuis ad remédium providísti. Per Dóminum.

Oratio super populum. Humiliáte cápita vestra Deo. Pópuli tui, Deus, institútor et rector, peccáta, quibus impugnátur, expélle: ut semper tibi plácitus, et tuo munímine sit secúrus. Per Dóminum.

LDVM