After a nearly cloudless Dawn is upon us here in the Willamette Valley, although the scrub jays and the Steller's jays are bickering over peanuts as usual. Through 1910, anyway, today's feast of Saint Augustine took precedence before that of the 12th Sunday post Pentecosten; after 1939 (although doubtless some years prior to that; I'm not sure when the rubrics changed), the Sunday reduced the feast to a commemoration. I said Matins and Lauds of the feast. This is one of the only recordings of an aria from Johann Adolf Hasse's La Conversione di Sant' Agostino I can find on YouTube. Eh.
The three lessons of the second nocturn at Matins.
Lectio 4
Augustinus, Tagaste in Africa honestis parentibus natus, ac puer docilitate ingenii æquales longe superans, brevi omnibus doctrina antecelluit. Adolescens, dum esset Carthagine, in Manichæorum hæresim incidit. Postea Romam profectus, inde Mediolanum missus ut rhetoricam doceret, cum ibi frequens Ambrósii episcopi esset auditor, ejus opera incensus studio catholicæ fidei, annos natus triginta tres ab ipso baptizatur. Reversus in Africam, cum religione vitæ sanctimoniam conjungens, a Valerio notæ sanctitatis episcopo Hipponensi presbyter factus est. Quo tempore familiam instituit religiosorum, quibuscum victu communi eodemque cultu utens, eos ad apostolicæ vitæ doctrinæque disciplinam diligentissime erudiebat. Sed cum vigeret Manichæorum hæresis, vehementius in illam invehi cœpit, Fortunatumque hæresiarcham confutavit.
Lectio 5
Hac Augustíni pietate commotus Valerius, eum adjutorem adhibuit episcopalis officii. Nihil illo fuit humilius, nihil continentius. Lectus ac vestitus moderatus, vulgaris mensa, quam semper sacra vel lectione vel disputatione condiebat. Tanta benignitate fuit in pauperes, ut, cum non esset alia facultas, sacra vasa frangeret ad eorum inopiam sustentandam. Feminarum, et in eis sororis, et fratris filiæ, contubernium familiaritatemque vitavit: quippe qui diceret, etsi propinquæ mulieres suspectæ non essent, tamen quæ ad eas ventitarent, posse suspicionem efficere. Nullum finem fecit prædicandi Dei verbum, nisi gravi morbo oppressus. Hæreticos perpetuo insectatus et coram et scriptis, ac nullo loco passus consistere, Africam a Manichæorum, Donatistarum, Pelagianorum, aliorumque præterea hæreticorum errore magna ex parte liberavit.
Lectio 6
Tam multa pie, subtiliter et copiose scripsit, ut christianam doctrinam maxime illustrarit. Quem in primis secuti sunt, qui postea theologicam disciplinam via et ratione tradiderunt. Wandalis Africam bello vastantibus, et Hipponem tertium jam mensem obsidentibus, in febrim incidit. Itaque cum discessum e vita sibi instare intelligeret, Psalmos David qui ad pœnitentiam pertinent, in conspectu positos profusis lacrimis legebat. Solebat autem dicere neminem, etsi nullius sceleris sibi conscius esset, committere debere, ut sine pænitentia migraret e vita. Ergo sensibus integris, in oratione defixus, astantibus fratribus, quos ad caritatem, pietatem, virtutesque omnes erat adhortatus, migravit in cælum. Vixit annos septuaginta sex, in episcopatu ad triginta sex. Cujus corpus primum in Sardiniam delatum, deínde a Luitprando, Longobardorum rege, magno pretio redemptum, Ticinum translatum est, ibique honorifice conditum.
Am off to make some toast and a second cup of tea, and afterward will listen to the video recording from Saint-Eugène.
Et ecce, quidam legisperítus surréxit, tentans illum, et dicens : Magíster, quid faciéndo vitam ætérnam possidébo ? At ille dixit ad eum : In lege quid scriptum est ? quómodo legis ? Ille respóndens, dixit : Díliges Dóminum, Deum tuum, ex toto corde tuo, et ex tota ánima tua, et ex ómnibus víribus tuis, et ex omni mente tua : et próximum tuum sicut teípsum. Dixítque illi : Recte respondísti : hoc fas, et vives.
Precátus est Moyses in conspéctu Dómini, Dei sui, et dixit : Quare, Dómine, irascéris in pópulo tuo ? Parce iræ ánimæ tuæ : meménto Abraham, Isaac et Iacob, quibus iurásti dare terram fluéntem lac et mel. Et placátus factus est Dóminus de malignitáte, quam dixit fácere pópulo suo.
A setting of the Anima Christi by Abbé Auguste Chérion (1854-1904), maître de chapelle of La Madeleine in Paris, at the Communion along with the proper antiphon. One of my favorite prayers; a friend at the university in the later 70s (I may not even recall his name correctly at this point-- Brian Miller is what my head dredges up) painted this for me in watercolor in the style of a mediaeval manuscript, with illuminated capitals.
Anima Christi, sanctifíca me,
Corpus Christi, salva me,
Sanguis Christi, inebria me,
Aqua láteris Christi, lava me,
Pássio Christi, confórta me,
O bone Jesu, exáudi me,
In hora mortis meæ voca me,
Et jube me veníre ad te,
Ut cum sanctis tuis laudem te,
In sæcula sæculórum. Amen.
Comments
Post a Comment